دل نوشته های برنامه نویسان

3 ساله که کامپیوتر دارم ، از همون روز اول که کامپیوتر خریدم عاشقش شدم ، اولش فقط دوست داشتم باهاش بازی کنم .بعد دو سال با کلی اسرار به پدرم فشار آوردم که اینترنت بخریم و بالاخره صاحب اینترنت شدم و باعث شد که با دنیای دیگه ای آشنا بشم اولش خواستم یک وبلاگ بسازم ولی موضوع مناسبی پیدا نکردم ، بعد به فکر یک سایت تفریحی بودم که به علت نداشتن دانش کافی نتونستم و چند ماه کامپیوتر
خاموش بود تا اینکه یه روز وقتی داشتم از بازار یک برنامه دانلود می کردم ، یک دفعه یه فکری بسرم زد ، به خودم گفتم : برنامه نویسی اون تیکه ی گمشده ی منه . و از اون به بعد دیونش شدم ، بعد ها با آقا امید و آقای معلی آشنا شدم و بعد 8 ماه تونستم با آموزش های این دو برنامه نویسی رو یاد بگیرم . حالا 13 سالمه و برنامه نویسی رو دوست دارم ، هرگز باعث ضعیف شدن درسم نشده بلکه باعث شده که باهوش تر بشم و مسائل رو بهتر حل کنم ، انگلیسیم خیلی خوب شده ، آرزوم اینه که یه روزی داروساز بشم و بقیه وقتم رو که آزاد هستم و روز های تعطیل برنامه نویسی کنم ، این دو تنها آرزوی من هستند که می خوام به اونا برسم . به خودم افتخار می کنم که برنامه نویسم همه به فکر حل مسائل اند ولی ما برنامه نویس ها به فکر درک مسائل هستیم این چیزیه که مارو از بقیه آدم ها جدا می کنه ، ببخشید که سرتون رو درد آوردم
مرسی .